Niet registreren maar regisseren.

De visie, het gevoel en de mening van de fotograaf / kunstenaar moeten in het werk terugkomen en de doorslag geven. Een eigen stijl is absoluut noodzakelijk. In mijn foto's wil ik graag een soort nieuwe werkelijkheid laten zien. Een extra dimensie naast de bestaande werkelijkheid. 

Ik probeer de kijker te laten nadenken of te laten voelen wat ik bedoel. Mijn foto's voldoen daarom vaak niet aan het  standaardbeeld van een "mooie" foto, maar zijn juist goed vanwege bijvoorbeeld de inhoud, de creativiteit, de impersonale kwaliteit of juist het artistieke karakter ervan. Ik denk dat daarin ook het verschil zit tussen fotografie als kunstvorm en fotografie als een registratiemedium.
Om het  gewenste resultaat te bereiken maak ik voor mijn foto's vaak gebruik van "ensceneren", oftewel ik regisseer mijn beelden vaak. Dit om juist dié beelden neer te zetten die het mogelijk maken voor de kijker om situaties uit de realiteit te beleven die hij / zij normaal nooit beleeft. Beelden die de kijker qua gevoel en gedachte meenemen naar een realiteit die er wel  is, maar die we niet kennen.

Toen ik begon met fotograferen, ging ik net als vele andere fotografen de werkelijkheid vastleggen. Mijn foto's werden registraties van de dingen die ik zag. Voor mij is dit echter niet genoeg. Ik wil namelijk met mijn foto's gevoelens uitdrukken en de beelden die ik hiervoor nodig heb kom ik in de werkelijkheid niet vaak tegen.
Ik heb  daarom al snel de keuze gemaakt om mijn beelden te gaan creëren. In plaats van te registreren ben ik overgestapt naar het regisseren van beelden. Ik schep dus beelden en je zou mijn werk als fotograaf dan ook kunnen beschouwen als het werk van een beeldend kunstenaar. Dit is denk ik een wezenlijk verschil met veel andere fotografen. Aangezien de gevoelens die ik met mijn beelden oproep of uitdruk echt zijn en de situaties die ik in mijn beelden vastleg voor zouden kunnen komen in de werkelijkheid, kan het zijn dat sommigen van mijn beelden de kijker choqueren. Dit is echter geen opzet, maar vaak een gevolg van het feit dat ik mensen met zichzelf kan confronteren door de inhoud van mijn beelden.